1 در جهان نشنیده ام تا بود این چرخ کبود کز سلیمان اهرمن انگشت و انگشتر ربود

2 دست بیداد فلک دستی جدا کرد از بدن کز نهاد عالم امکان بر آمد داد و دود

3 از پی دیدار جانان کرد نقد جان نثار وه چه جانی! یعنی اندر گنج هستی هرچه بود

4 کرد قربانی جوانی را که چشم عقل پیر چشمۀ خون در عزای جانگزای او گشود

5 مادر گیتی چنان در ماتم او ناله کرد تا که کر شد گوش گردون از نوای رودرود

6 داد بهر جرعه ای از آب دری آبدار در کنار آب دریا، آه از این سودا و سود

7 قاب قوسین عروجش بود بر اوج سنان شد باو ادنی روان چون در تنور آمد فرود

8 از سر نی شاهد بزم حقیقت زد چه سر گمرهان را جلوۀ شمع طریقت می نمود

9 سر به نی لیکن ز سرّ عشق جانانش بلب نغمه ای کان نغمه در مزمار داودی نبود

10 دیر ترسا را گهی روشن تر از خورشید کرد گاه پنداری مسیحا بود بردار جهود

11 با لب و دندان او جز چوب بیداد یزید همدم دیگر ندانم! داد از این گفت و شنود

12 آنچه دید آن لعل لب از جور دوران کم نداشت از چه چوب خیزران این نغمۀ دیگر فزود