مرا چو آرزوی روی آن نگار از سعدی شیرازی غزل 282

1 مرا چو آرزوی روی آن نگار آید چو بلبلم هوس ناله‌های زار آید

2 میان انجمن از لعل او چو آرم یاد مرا سرشک چو یاقوت در کنار آید

3 ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید

4 گلی به دست من آید چو روی تو هیهات هزار سال دگر گر چنین بهار آید

5 خسان خورند بر از باغ وصل او و مرا ز گلستان جمالش نصیب خار آید

6 طمع مدار وصالی که بی فراق بود هرآینه پس هر مستیی خمار آید

7 مرا زمانه ز یاران به منزلی انداخت که راضیم به نسیمی کز آن دیار آید

8 فراق یار به یک بار بیخ صبر بکند بهار وصل ندانم که کی به بار آید

9 دلا اگر چه که تلخست بیخ صبر ولی چو بر امید وصالست خوشگوار آید

10 پس از تحمل سختی امید وصل مراست که صبح از شب و تریاک هم ز مار آید

11 ز چرخ عربده جو بس خدنگ تیر جفا بجست و در دل مردان هوشیار آید

12 چو عمر خوش نفسی گر گذر کنی بر من مرا همان نفس از عمر در شمار آید

13 بجز غلامی دلدار خویش سعدی را ز کار و بار جهان گر شهیست عار آید