1 نی سر تعمیر دل دارم نه تن می‌پرورم مشت خاکی را به ذوق خون شدن می‌پرورم

2 با نگاه دیدهٔ قربانیانم توأمی است بی‌نفس عمری‌ست خود را درکفن می‌پرورم

3 صبر دارم تا کجا آتش به فریادم رسد تخم نومیدی سپندم سوختن می‌پرورم

4 سایه وار آسودگیهایم همان آوارگی‌ست تیره روزم شام غربت در وطن می‌پرورم

5 پیرم و شرمم نمی‌آید ز افسون امل عبرتی در سایهٔ نخل‌کهن می‌پرورم

6 بسته‌ام دل را به یاد چین‌ گیسوی‌ کسی در دماغ نافه‌ای فکر ختن می‌پرورم

7 اختیار گوشهٔ خاموشیم بیهوده نیست قدردان معنی‌ام ربط سخن می‌پرورم

8 بی‌تماشایی نمی‌باشد تعلق زار جسم در قفس زین مشت پرگل در چمن می‌پرورم

9 اشک مجنون آبیار انتظار عبرتی‌ست می‌دمد لیلی نهالی را که من می‌پرورم

10 بیدل این رنگی ‌که عریانی ز سازش‌ کم نبود در قیاس ناز آن‌ گل پیرهن می‌پرورم