1 به هر طرف‌ که هوای سفر شکست‌ کلاهم همان شکست شد آخر چو موج توشهٔ راهم

2 خیال موی میان‌که شدگره به دل من که عرض معنی باریک می دهد رگ آهم

3 به‌گلشنی‌که ادب داشت آبیاری حیرت نمو ز جوهر آیینه وام‌کردگیاهم

4 کفیل عافیت من بس است وضع ضعیفی ز رنگ رفته همان سر به بالش پرکاهم

5 به صفحه‌ای که نویسند حرفی از عمل من خطاست نقطه‌اش از انفعال کار تباهم

6 به جز وبال چه دارد سواد نسخهٔ هستی بس است آفت مورکلف به خرمن ماهم

7 به قطرگی ز محیطم مباش آنهمه غافل اگر چه موی‌کمر نیستم حباب‌کلاهم

8 عبث درین چمنم نیست پر فشانی الفت چو صبح بوی‌گلی دارد آشنایی آهم

9 چه ممکنست نبالد به عجز ریشهٔ جهدم شکست آبله می‌افکند چو تخم به راهم

10 به جلوهٔ تو ندانم چسان رسم بیدل به خود نمی‌رسم از بسکه نارساست نگاهم