مرا چو کار بدان زلف تابدار از قدسی مشهدی غزل 176

1 مرا چو کار بدان زلف تابدار افتاد نماند تاب دل و عقده‌ام به کار افتاد

2 ز من چو غنچه نپوشی جمال اگر دانی به دل ز دیدن رویت چه خارخار افتاد

3 غلام بخت سیاهم چرا که می‌دانم ز نسبتش سر و کارم به زلف یار افتاد

4 مرا چو آینه شاید به دست خود گیرد خوشم که دیده‌ چو آیینه‌ام ز کار افتاد

5 جدا ز روی تو داد گریستن دادم ز گریه چشم مرا دجله در کنار افتاد