ز خود بسیار دور افتادم از از طغرل احراری غزل 42

1 حزین منشین که نوروز بهار است جهان چون خضر خطت سبزه‌زار است

2 بهار افروخت زینت در گلستان محل فیض سیر گلعذار است

1 اگر خرامی به سوی چمن بدین نیرنگ به پیش روی تو گل می‌رود ز رنگ به رنگ

2 به صید شیردلان جهان به صیادی غزال چشم تو هر دم کند کمین پلنگ

1 شوخی که بگذرد ز دل ما سنان او باشد خدنگ حادثه تیر کمان او

2 در صحن باغ غنچه نشکفته ز انفعال خون می‌خورد ز حسرت رشک دهان او

1 ماه من امروز در مصر ملاحت شاه شد یوسف از شرم جمال او به زیر چاه شد

2 جام می بی‌یاد لعل او نصیب من مباد همدم بزمم اگر چندی که مهر و ماه شد!

1 ای غنچه‌دهن لب تو شکر دندان تو همچو در و گوهر!

2 ای عارض تو حریر از گل وی زلف سیاه تو معنبر!