1 نمی‌بینم بت خود را، نمی‌دانم کجا باشد؟ دلم آرام چون گیرد؟ که جان از وی جدا باشد

2 کسی حال دل مجروح من داندکه: همچون من به سودایی گرفتار و به دردی مبتلا باشد

3 من اندر مذهب عشقش بزرگین طاعت آن دانم که سر بر آستان او و دستم بر دعا باشد

4 چو روی او نمی‌بینم نباشد دیده را سودی وگر خود خاک کوی او سراسر توتیا باشد

5 به گرد دانهٔ خالش کسی گردد که روز و شب در آب دیده سرگردان بسان آسیا باشد

6 نگارا، از وصال خویش ما را شادمان گردان اگر چه منصب وصل تو بیش از حدما باشد

7 مراد اوحدی یکشب ز وصل خود روا گردان وزان پس گر دل او را برنجانی روا باشد