هنگام بوسه بر لب جانان خورم از غالب دهلوی غزل 228

1 هنگام بوسه بر لب جانان خورم دریغ در تشنگی به چشمه حیوان خورم دریغ

2 آن ساده روستایی شهر محبتم کز پیچ و خم به زلف پریشان خورم دریغ

3 در رشکم از صلا و ملالم ز دورباش بر خوان وصل و نعمت الوان خورم دریغ

4 خواهم ز بهر لذت آزار زندگی بر دل بلا فشانم و بر جان خورم دریغ

5 رفتار گرم و تیشه تیزم سپرده اند از خویشتن به کوه و بیابان خورم دریغ

6 از خود برون نرفته و در هم فتاده تنگ در راه حق به گبر و مسلمان خورم دریغ

7 زین دود و زین شراره که در سینه من ست سازم سپهر گر نه به سامان خورم دریغ

8 دل زان تست هدیه تن کن کنار و بوس چند از تو بر نوازش پنهان خورم دریغ

9 کاری ندید آن که توان در من آفرید در شوره زار خویش به باران خورم دریغ

10 غالب شنیده ام ز نظیری که گفته است «نالم ز چرخ گر نه به افغان خورم دریغ »