1 هوای خانه و منزل ندارم سر راهم غریب هر دیارم

2 سحر می گفت خاکستر صبا را «فسرد از باد این صحرا شرارم

3 گذر نرمک ، پریشانم مگردان ز سوز کاروانی یادگارم»

4 ز چشمم اشک چون شبنم فرو ریخت که من هم خاکم و در رهگذارم

5 بگوش من رسید از دل سرودی که جوی روزگار از چشمه سارم

6 ازل تاب و تب پیشنیهٔ من ابد از ذوق و شوق انتظارم

7 میندیش از کف خاکی میندیش بجان تو که من پایان ندارم