1 از آن باده ندانم چون فنایم از آن بی‌جا نمی‌دانم کجایم

2 زمانی قعر دریایی درافتم دمی دیگر چو خورشیدی برآیم

3 زمانی از من آبستن جهانی زمانی چون جهان خلقی بزایم

4 چو طوطی جان شکر خاید به ناگه شوم سرمست و طوطی را بخایم

5 به جایی درنگنجیدم به عالم بجز آن یار بی‌جا را نشایم

6 منم آن رند مست سخت شیدا میان جمله رندان‌های هایم

7 مرا گویی چرا با خود نیایی تو بنما خود که تا با خود بیایم

8 مرا سایه هما چندان نوازد که گویی سایه او شد من همایم

9 بدیدم حسن را سرمست می گفت بلایم من بلایم من بلایم

10 جوابش آمد از هر سو ز صد جان ترایم من ترایم من ترایم

11 تو آن نوری که با موسی همی‌گفت خدایم من خدایم من خدایم

12 بگفتم شمس تبریزی کیی گفت شمایم من شمایم من شمایم