سرکنم آوارگی منزل همان از اسیر شهرستانی غزل 611

1 می‌پرستی می‌دهد یادم نوای عندلیب غلغل میناست در گوشم صدای عندلیب

2 عشق با معشوق یاران مصاحب کافری است آشنای گل نگردد آشنای عندلیب

1 داشتی مخصوص من تا لطف عام خویش را کردی آزاد از غم عالم غلام خویش را

2 در محبت داده ام آیینه دل را جلا پخته ام در آتشی سودای خام خویش را

1 پری رخی است عرق کرده عکس ماه در آب بساط آینه وا می کند نگاه در آب

2 فریب خورده دل گر به طرف جو گذرد حباب می شکند گوشه کلاه در آب