خود را به عیش امکان پر متهم از بیدل دهلوی غزل 2070

1 خود را به عیش امکان پر متهم نکردم خلقی به خنده نازند من‌ گریه هم نکردم

2 سیر خیال هستی رنگ فضولیی داشت از خجلت جدایی یاد عدم نکردم

3 کاش انفعال هستی می‌داد شر به آبم در آتشم ز خاکی‌ کز جهل نم نکردم

4 همواری آتشم را باغ خلیل می‌کرد محراب‌ کبر گردید دوشی‌ که خم نکردم

5 از بسکه نقد هستی سرمایهٔ عدم داشت هر چند صرف‌ کردم یک ذره‌ کم نکردم

6 پیری به دوشم آخر سرمشق لغزشی بست تا سرنگون نگشتم جهد قلم نکردم

7 رنگ پریده یکسر محمل‌کش بهار است از خود رمیدم اما جز با تو رم نکردم

8 آیینهٔ تجرد جوهر نمی‌پرستد پرچم‌ گرانیی داشت خود را علم نکردم

9 از طبع بی‌تعلق حیران‌ کار خویشم این صفحه نقش نگرفت یا من رقم نکردم

10 بیدل چه بگذرد کس از عالم‌ گذشتن این جاده پی سپر بود رنج قدم نکردم