باورم آید اگر گوید از ابوالحسن فراهانی غزل 42

1 زیار شکوه عاشق به کفر نزدیک است بدی که صاحب روی نکو کند نیک است

2 دلم در آن خم زلفست گرچه خود دورم چه غم ز دوری راهست دل چو نزدیک است

1 من آن چه می کشم از جور چرخ مینایی گمان مبر که بود چرخ را توانایی

2 به صنف صنف خلایق معاشرت کردم چه روستایی و چه شهری و چه صحرایی

1 امشب که رخش خانه فروز من و تست خوش باش ای دل که وقت سوز من و تست

2 بنشسته و جز شمع کسی به پیشش نیست پروانه بیا بیا که روز من و تست