شدم آتش از غم او که مگر دمی از فیض کاشانی غزل 770

1 شدم آتش از غم او که مگر دمی کنم جا چو درون سنگ آتش بدل چو سنگ او من

2 پری خیالش آید ز سرم خرد رباید بچه سان رهم ندانم ز خیال شنگ او من

3 نچنان نهنگ عشقش بدمم فرو کشیده که خلاصیی توانم ز دم نهنگ او من

4 تن من چه خاک گردد همه گلستان برویم که شوم ببوی او من که شوم برنگ او من

5 اگراو زند به تیرم و گر او زند بسنگم نرم ز پیش تیرش نجهنم ز سنگ او من

6 بجفاش صلح کردم ببلاش دل نهارم نکشم ز کوی او پا نرهم ز چنگ او من

7 همه اوست خیر و خوبی همه من نیاز و زاری همه عز و فخر من او همه ننگ و عار او من

8 دل و دین عمر دادم بهواش فیض و رفتم نگرفته هیچ کامی ز دهان تنگ او من