شدم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 905

1 شدم ز عشق نیز نداند رسید کار به جایی که عقل خیره بماند

2 هزار ظلم رسیده ز عقل گشت رهیده چو عقل بسته شد این جا بگو کیش برهاند

3 دلا مگر که تو مستی که دل به عقل ببستی که او نشست نیابد تو را کجا بنشاند

4 متاع عقل نشانست و عشق روح فشانست که عشق وقت نظاره نثار جان بفشاند

5 هزار جان و دل و عقل گر به هم تو ببندی چو عشق با تو نباشد به روزنش نرساند

6 به روی بت نرسی تو مگر به دام دو زلفش ولیک کوشش می‌کن که کوششت بپزاند

7 چو باز چشم تو را بست دست اوست گشایش ولی به هر سر کویی تو را چو کبک دواند

8 هر آنک بالش دارد ز آستان عنایت غلام خفتن اویم که هیچ خفته نماند

9 میانه گیرد آهو میانه دل شیری هزار آهوی دیگر ز شیر او برهاند

10 چو در درونه صیاد مرغ یافت قبولی هزار مرغ گرفته ز دام او بپراند

11 هر آن دلی که به تبریز و شمس دین شده باشد چو شاه ماه به میدان چرخ اسب دواند