1 ز بسکه حیرت دیدار برده است ز هوشم چو موج چشمهٔ آیینه نیست یک مژه جوشم

2 زبان نالهٔ من نیست جز نگاه تحیر چو شمع تا مژه برهم رسیده است خموشم

3 نوای شوق نماند نهان به ساز خموشی بلند می‌شود از سرمه چون نگاه خروشم

4 به سعی حیرت ازین بزم‌ گوشه‌ای نگرفتم همان چو آینه از چشم خویش خانه بدوشم

5 ز دور ساغر کیفیتم مپرس چو شبنم گداخت گوهر دل آنقدر که باده فروشم

6 سر از اطاعت آوارگی چگونه بتابم چو گردباد ز سرگشتگی است ساغر هوشم

7 سپند جز تپش دل مدان فسانهٔ خوابش به ناله نشئه فروش شکست ساغر هوشم

8 غرور حسن دلیل‌ست بر تظلم عاشق شنیده‌اند به قدر تغافل تو خروشم

9 ز فرق تا به قدم عرض حیرتم چه توان کرد هوای عالم دیدار کرد آینه پوشم

10 سیاه‌بختی من سرمهٔ گلو شده بیدل به رنگ حلقهٔ زنجیرزلف سخت خموشم