گر چه بر واعظِ شهر این سخن از حافظ شیرازی غزل 227

1 گر چه بر واعظِ شهر این سخن آسان نشود تا ریا وَرزَد و سالوس مسلمان نشود

2 رندی آموز و کَرَم کُن که نه چندان هنر است حَیَوانی که ننوشد مِی و انسان نشود

3 گوهرِ پاک بِباید که شود قابلِ فیض ور نه هر سنگ و گِلی لؤلؤ و مرجان نشود

4 اسمِ اعظم بِکُنَد کارِ خود ای دل، خوش باش که به تَلبیس و حیَل، دیو مسلمان نشود

5 عشق می‌ورزم و امّید که این فَنِّ شریف چون هنرهایِ دگر موجب حِرمان نشود

6 دوش می‌گفت که فردا بدهم کامِ دلت سببی ساز خدایا که پشیمان نشود

7 حُسنِ خُلقی ز خدا می‌طلبم خویِ تو را تا دگر خاطرِ ما از تو پریشان نشود

8 ذره را تا نَبُوَد همّتِ عالی حافظ طالبِ چشمهٔ خورشیدِ درخشان نشود