هر چند پیر و خسته دل و ناتوان از حافظ شیرازی غزل 321

1 هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم

2 شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدا بر منتهای همت خود کامران شدم

3 ای گلبن جوان بر دولت بخور که من در سایه تو بلبل باغ جهان شدم

4 اول ز تحت و فوق وجودم خبر نبود در مکتب غم تو چنین نکته دان شدم

5 قسمت حوالتم به خرابات می‌کند هر چند کاین چنین شدم و آن چنان شدم

6 آن روز بر دلم در معنی گشوده شد کز ساکنان درگه پیر مغان شدم

7 در شاهراه دولت سرمد به تخت بخت با جام می به کام دل دوستان شدم

8 از آن زمان که فتنه چشمت به من رسید ایمن ز شر فتنه آخرزمان شدم

9 من پیر سال و ماه نیم یار بی‌وفاست بر من چو عمر می‌گذرد پیر از آن شدم

10 دوشم نوید داد عنایت که حافظا بازآ که من به عفو گناهت ضمان شدم