هر چند پیر و خسته دل و ناتوان از حافظ شیرازی غزل 321

1 لبش می‌بوسم و در می‌کشم می به آب زندگانی برده‌ام پی

2 نه رازش می‌توانم گفت با کس نه کس را می‌توانم دید با وی

1 زان می عشق کز او پخته شود هر خامی گر چه ماه رمضان است بیاور جامی

2 روزها رفت که دست من مسکین نگرفت زلف شمشادقدی ساعد سیم اندامی

1 دست از طلب ندارم تا کامِ من برآید یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

2 بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر کز آتش درونم دود از کفن برآید

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای