چه خوش بی در عدم ویرانه‌ای بی از غبار همدانی دوبیتی‌ 2

1 مطرب دلم ز پرده به در میرود بگو ساقی بیا که آتش عشقم به جان گرفت

2 دیدی دلا که شعلۀ جوالاهه فراق مانند نقطه عاقبتم در میان گرفت

1 گر به دنبال تو یک ناله ام از دل خیزد ناله جای جرس از ناقه و محمل خیزد

2 خیز ای دل که در این قافله امشب من و تو نگذاریم که افغال ز جلاجل خیزد

1 امروز اگر به سنگی مینای جان توان زد فردا ز خُمّ هستی رطل گران ‌توان زد

2 ساقی به کف ندارم چیزی بهای مِی را جز خرمنی ز دانش کآتش در آن توان زد