چه خوش بی در عدم ویرانه‌ای از غبار همدانی دوبیتی‌ 2

1 سحر باد صبا از ساحت کوی تو می‌آمد که با وی بر مشام جان من بوی تو می‌آمد

2 روان شد جوی خون تازه از زخم درون من همانا بوی مشک از ناف آهوی تو می‌آمد

1 به کوی میکده دی هاتفی بشارت برد که فضل حق گنه مِی کشان به غارت برد

2 دلم ز پیر خرابات شکرها دارد که رنجها پی تعمیر این عمارت برد

1 میی کز وی بنای شادمانی ها به جا باشد که گوید توبه از وی خاصه فصل گل روا باشد

2 دلم را غرق در دریای خون کردی نمی گویی که شاید کشتی ما را خدایی ناخدا باشد