چند ما را به مدارا و از نظیری نیشابوری غزل 530

1 چند ما را به مدارا و فسون بند کنی؟ تا کی این رشته شود پاره و پیوند کنی؟

2 نگه بیهده بر دامن مژگان دوزی خنده ساخته بر گوشه لب بند کنی

3 این شکرپاره فروشان همه عیارانند بر تو حیفست که دل در گرو قند کنی

4 گر کنی هم نفسی با ادب آموزان کن برخوری چون طلب از نخل برومند کنی

5 طبع نادان سبکسار نگیری زنهار وزن خود راست به میزان خردمند کنی

6 پند من بشنو و بر چهره فشان گریه تلخ کاین نه هزلست که تحسین به شکرخند کنی

7 خجل از کرده خود تا نشوی می باید حلم را بر غضب و خشم خداوند کنی

8 بهتر از صحبت ارباب خرد بگزینی ترک هم بزمی پرشور و شرر چند کنی

9 گنج بی رنج «نظیری » چه بود می دانی؟ بنشینی و دل از وسوسه خرسند کنی