چند گفتم که فراموش از سیف فرغانی قصیده-قطعه 52

1 چند گفتم که فراموش کنم صحبت یار یاد او می دهدم رنگ گل و بوی بهار

2 بلبل از وصلت گل بانگ برآورده چنانک در چمن ناله کند مرغ جدا مانده ز یار

3 چون ز چنگ غمش آهنگ فغان پست کنم خاصه این لحظه که صد ناله برآمد ز هزار

4 من چرا باشم خاموش چو بلبل کاکنون حسن رخسار گل افزود جمال گلزار

5 باغ را آب فزوده لب جوی از سبزه دم طاوس نموده سر شاخ از اشجار

6 زآتش لاله علمدار شده دامن طور شاخ چون جیب کلیمست محل انوار

7 دست قدرت که ورا نامیه چون انگشتست بر سر شاخ گل از غنچه نهاده دستار

8 آب روی چمن افزوده بنزد مردم شبنم قطره صفت بر گل آتش رخسار

9 لاله بر دامن سبزه است بدان سان گویی که بشنگرف کسی نقطه زند بر زنگار

10 رعد تا صور دمیدست و زمین زنده شده همبر سدره و طوبیست درخت از ازهار

11 راست چون مرده مبعوث دگر باره بیافت کسوه نو ز ریاحین چمن کهنه شعار

12 حوریانند ریاحین و بساتین چو بهشت وقت آنست که جانان بنماید دیدار