1 تا کی ز غمت ناله و فریاد توان کرد ز افتاده به کُنج قفسی یاد توان کرد

2 آغوش و کنار از تو نداریم توقع از نیم نگاهی دل ما شاد توان کرد

3 رخش ستم این قدر نباید که بتازی گیرم که بما این همه بیداد توان کرد

4 زاهد چه دهی پند که ما از می لعلش نی همچو خرابیم که آباد توان کرد

5 ای آن که بدست تو سررشتهٔ خلقی است یک رشته به پا طایری آزاد توان کرد

6 ای نور خدا گویم اگر سوء ادب نیست دیگر ز کجا مثل تو ایجاد توان کرد

7 جانی و دلی روح روانی همه آنی از مشت گلی این همه بنیاد توان کرد

8 آورد هجومی بسرم خیل همومی ساقی به یکی ساغرم امداد توان کرد

9 یک ره ننمودی نظر اسرار حزین را گم کرده رهی رابره ارشاد توان کرد