تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1391

1 تا کی به حبس این جهان من خویش زندانی کنم وقت است جان پاک را تا میر میدانی کنم

2 بیرون شدم ز آلودگی با قوت پالودگی اوراد خود را بعد از این مقرون سبحانی کنم

3 نیزه به دستم داد شه تا نیزه بازی‌ها کنم تا کی به دست هر خسی من رسم چوگانی کنم

4 آن پادشاه لم یزل داده‌ست ملک بی‌خلل باشد بتر از کافری گر یاد دربانی کنم

5 چون این بنا برکنده شد آن گریه‌هامان خنده شد چون در بنا بستم نظر آهنگ دربانی کنم

6 ای دل مرا در نیم شب دادی ز دانایی خبر اکنون به تو در خلوتم تا آنچ می دانی کنم

7 در چاه تخمی کاشتن بی‌عقل را باشد روا این جا به داد عقل کل کشت بیابانی کنم

8 دشوارها رفت از نظر هر سد شد زیر و زبر بر جای پا چون رست پر دوران به آسانی کنم

9 در حضرت فرد صمد دل کی رود سوی عدد در خوان سلطان ابد چون غیر سرخوانی کنم

10 تا چند گویم بس کنم کم یاد پیش و پس کنم اندر حضور شاه جان تا چند خط خوانی کنم