تا کی ز صلاح من و زهد تو بگویند از فیض کاشانی غزل 216

1 تا کی ز صلاح من و زهد تو بگویند ای کاش برین شهرت بی‌اصل بمویند

2 تا کی چمن طاعت ما خوش بنماید زین باغ ملائک گل اخلاص ببویند

3 بر نامه ما چند نویسند گناهان کو اشگ ندامت که بدان نامه بشویند

4 داریم نهان سینهٔ از خلق ز خجلت دانیم خدا داند این را چه بگویند

5 آرند گروهی حسنات از دل پر درد ترسند که مقبول نیفتد چه بجویند

6 جا دارد اگر ما عمل خویش بسنجیم زان پیش که از ذره و مثقال بجویند

7 امروز بیا تا گل توفیق بچینیم فرد است که ز خاک تن ما خار بروید

8 ای فیض بیا در غم ارواح بموییم زان پیش که در ماتم اجساد بمویند