تا کی کسی بزهد و لب از بابافغانی شیرازی غزل 297

1 تا کی کسی بزهد و لب خشک خو کند خضر رهی کجاست که می در سبو کند

2 ای طالب بهشت، در میفروش گیر کانجا دهند آنچه دلت آرزو کند

3 آنکس که بر پیاله ی ما پشت دست زد گو اینقدر بساز که ناخن فرو کند

4 خرسند شو که هر که زبان سؤال بست حاجت نماندش که دگر گفتگو کند

5 بی نیت درست نمازش درست نیست منکر اگر ز چشمه ی حیوان وضو کند

6 منعم بصد امید نشاند درخت گل غافل که فرصتش نگذارد که بو کند

7 کار فغانی از مدد خلق به نشد کار نکو خوشست که بخت نکو کند