تا به کی صرف رضاجویی دل‌ها از غالب دهلوی غزل 251

1 تا به کی صرف رضاجویی دل‌ها باشم فرصتم باد کزین پس همه خود را باشم

2 گاه‌گاه از نظرم مست و غزل‌خوان بگذر ور نه بر عهده من نیست که رسوا باشم

3 سخت جانان تو در پاس غم استاد خودند شرر از من نجهد گر رگ خارا باشم

4 با دل چون تو ستم‌پیشه داورنشناس چه کنم گر همه اندیشه فردا باشم؟

5 حسرت روی ترا حور تلافی نکند آخر از تو به چه امید شکیبا باشم؟

6 هوش پرگارگشای ورق بی‌خبری‌ست گم شوم در خود و در نقش تو پیدا باشم

7 با چنین طاقتم آیا که برین داشت که من طرف فتنه دل‌های توانا باشم؟

8 در کنارم خز و ز آلایش دامن مهراس تاب آن کو که ترا یابم و خود را باشم؟

9 همچو آن قطره که بر خاک فشاند ساقی دورم از کنج لبت گر همه صهبا باشم

10 قبله گم‌شدگان ره شوقم غالب لاجرم منصب من نیست که یک جا باشم