تا کی از دست جفایت تیره بینم از جلال عضد غزل 159

1 تا کی از دست جفایت تیره بینم روز خویش ساعتی دلسوز شو بر عاشق دلسوز خویش

2 بخت پیروزم تو باشی گر در آیی از درم من شوم از جان غلام طالع پیروز خویش

3 عالمی بی روی تو در ظلمت غم سوختند برفکن معجر ز رخسار جهان افروز خویش

4 ای ملامتگر ! ز جان من چه می خواهی بگو من خود اندر آتشم زین جان درد اندوز خویش

5 روزگارم تار و روزم تیره دست از من بدار تابگریم ساعتی بر روزگار و روز خویش

6 هر که را گوشی بود موقوف پیغام بلاست کی تواند گوش کردن پند نیک آموز خویش

7 در جوانی پیر گشتم از غم تیمار عشق برگ ریزان خزانی دیدم از نوروز خویش

8 هر شبی بنشینم و با شمع گویم درد دل هم به نزد سوخته گر زآنکه گویی سوز خویش

9 ای کمان ابرو! بترس از ناوک آه جلال بردلش چند آزمایی ناوک دل دوز خویش