تا به کی این بستن و بگسیختن؟ از اوحدی مراغه‌ای غزل 614

1 دراز شد سفر یار دور گشتهٔ ما فغان ازین دلی بی‌او نفور گشته ما

2 به آن رسید که توفان بر آیدم بدو چشم ز سوز سینه همچون تنور کشته ما

1 زهی! شب نسخه‌ای از زلف و خالت تراز کسوت خوبی جمالت

2 حروف نقش چین را نسخه کرده مسلسل گشتن زلف چو دالت

1 ای زیر زلف عنبرین پوشیده مشکین خال را ای زیر زلف عنبرین پوشیده مشکین خال را

2 باری گر از درد تو من زاری کنم، عذرم بنه چون بار مستولی شود مسکین کند حمال را