داغ‌گل‌کرد بهار از اثر از بیدل دهلوی غزل 248

1 داغ‌گل‌کرد بهار از اثر لالهٔ ما سرمه‌گردید صدای جرس نالهٔ ما

2 محوجولان هوس‌گشت سروبرگ نمو داشت پرگار هوا شعلهٔ جوالهٔ ما

3 چند چون چشم بتان قافله‌سالاری ناز اثر روز سیاه است به دنبالهٔ ما

4 با همه جهل‌گر از زاهد ومکرش پرسی سامری نیست فسون قابل‌گوسالهٔ ما

5 عاقبت همچو چنار از اثر دست دعا آتش آورد برون زهدکهن سالهٔ ما

6 بر سیه‌بختی خود ناز دو عالم داریم سایه دارد مژه‌ات بر سر بنگالهٔ ما

7 همچو شمع از چمن آیینه ساغر زده‌ایم گر رسد رنگ به پرواز شود هالهٔ ما

8 آب باید شدن از خجلت اظهار آخر عرقی هست‌گره در نظر ژالهٔ ما

9 درنه بیضهٔ افلاک شکافی بیدل تا به‌کام تپشی بال‌کشد نالهٔ ما