طالع اگر مدد دهد دامنش از حافظ شیرازی غزل 296

1 طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف

2 طرف کرم ز کس نبست این دل پر امید من گر چه سخن همی‌برد قصه من به هر طرف

3 از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف

4 ابروی دوست کی شود دستکش خیال من کس نزده‌ست از این کمان تیر مراد بر هدف

5 چند به ناز پرورم مهر بتان سنگدل یاد پدر نمی‌کنند این پسران ناخلف

6 من به خیال زاهدی گوشه‌نشین و طرفه آنک مغبچه‌ای ز هر طرف می‌زندم به چنگ و دف

7 بی خبرند زاهدان نقش بخوان و لاتقل مست ریاست محتسب باده بده و لاتخف

8 صوفی شهر بین که چون لقمه شبهه می‌خورد پاردمش دراز باد آن حیوان خوش علف

9 حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان به صدق بدرقه رهت شود همت شحنه نجف