هزار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 957

1 هزار جان مقدس فدای روی تو باد که در جهان چو تو خوبی کسی ندید و نزاد

2 هزار رحمت دیگر نثار آن عاشق که او به دام هوای چو تو شهی افتاد

3 ز صورت تو حکایت کنند یا ز صفت که هر یکی ز یکی خوشترست زهی بنیاد

4 دلم هزار گره داشت همچو رشته سحر ز سحر چشم خوشت آن همه گره بگشاد

5 بلندبین ز تو گشتست هر دو دیده عشق ببین تو قوت شاگرد و حکمت استاد

6 نشسته‌ایم دل و عشق و کالبد پیشت یکی خراب و یکی مست وان دگر دلشاد

7 به حکم تست بخندانی و بگریانی همه چو شاخ درختیم و عشق تو چون باد

8 به باد زرد شویم و به باد سبز شویم تو راست جمله ولایت تو راست جمله مراد

9 کلوخ و سنگ چه داند بهار جز اثری بهار را ز چمن پرس و سنبل و شمشاد