صد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1049

1 صد بار بگفتمت نگهدار در خشم و ستیزه پا میفشار

2 بر چنگ وفا و مهربانی گر زخمه زنی بزن به هنجار

3 دانی تو یقین و چون ندانی کز زخمه سخت بسکلد یار

4 می‌بخش و مخسب کاین نه نیکوست ما خفته خراب و فتنه بیدار

5 می‌گویم و می‌کنم نصیحت من خشک دماغ و گفت و تکرار

6 می‌خندد بر نصیحت من آن چشم خمار یار خمار

7 می‌گوید چشم او به تسخر خوش می‌گویی بگو دگربار

8 از تو بترم اگر ننوشم پوشیده نصیحت تو طرار

9 استیزه گرست و لاابالیست کی عشوه خورد حریف خون خوار

10 خامش کن و از دیش مترسان کز باغ خداست این سمن زار

11 خاموش که بی‌بهار سبزست بی‌سبلت مهر جان و آذار