دو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 362

1 دو چشم آهوانش شیرگیرست کز او بر من روان باران تیرست

2 کمان ابروان و تیر مژگان گواهانند کو بر جان امیرست

3 چو زلف درهمش درهم از آنم که بوی او به از مشک و عبیرست

4 در آن زلفین از آن می‌پیچد این جان که دل زنجیر زلفش را اسیرست

5 مگو آن سرو ما را تو نظیری که ماه ما به خوبی بی‌نظیرست

6 بیندازم من این سر را به پیشش اگر چه سر به پیش او حقیرست

7 خیال روی شه را سجده می‌کن خیال شه حقیقت را وزیرست