غمش فشانده ز دامن غبار ننگ از قدسی مشهدی غزل 53

1 غمش فشانده ز دامن غبار ننگ ترا کسی چه می‌کند ای دل فضای تنگ ترا

2 ز بس که تیر ترا صید در نظر دارد غلط نموده به مژگان پر خدنگ ترا

3 به رنگ رنگ فغان خواب اختران بستم که آفتاب نبیند به خواب رنگ ترا

4 ز سینه ناوک جانان چو بی‌درنگ گذشت نیافتم سبب ای جان به تن درنگ ترا

5 مرا نمی‌بری از ننگ نام و معذوری به باد داده‌ام ای عشق نام و ننگ ترا

6 به جز شکست دلم از دلت نمی‌آید چه امتحان که نکردم به شیشه سنگ ترا

7 عتاب و لطف بتان رازدار یکدگرند کسی چو صلح نفهمد زبان جنگ ترا

8 گمان برد که چون گل رسته در قبا بدنت چو غنچه هرکه ببیند قبای تنگ ترا

9 نفس ز سینه چنان بی تو می‌کشم دشوار که گویی از دل خود می‌کشم خدنگ ترا

10 ز سایه‌پروری این بس بود ترا ای گل که آفتاب نیارد شکست رنگ ترا

11 به دامنش نرسد تا ز بیخودی قدسی ز جیب خویش رهایی مباد چنگ ترا