نگاهش ار به سر نامه وفا ریزد از غالب دهلوی غزل 142

1 نگاهش ار به سر نامه وفا ریزد سواد صفحه ز کاغذ چو توتیا ریزد

2 به فرق ما اگرش ناگهان گذار افتد چو گرد سایه ز بال و پر هما ریزد

3 خوشا بریدن راه وفا که در هر گام جبین ز پای به انداز نقش پا ریزد

4 ز ناله ریخت جگرپاره های داغ آلود چو برگ لاله که در گلشن از هوا ریزد

5 تبسمی ست به بالین کشتگان خودت که گل به جیب تمنای خونبها ریزد

6 دماغ ما ز بلا می رسد مگر ساقی گداز زهره ما در ایاغ ما ریزد

7 خوش آن که عجز منش بر سر عتاب آرد خسک به پیرهن شعله جفا ریزد

8 بهشت خویش توانی شدن اگر داری دلی که خون شود و رنگ مدعا ریزد

9 به روز وصل در آغوشم آنچنان بفشار که بی من از لب من شکوه تو واریزد

10 به چاره درد تو اکسیر بی نیازیهاست که دل گدازد و در قالب دوا ریزد

11 به روی عقده کارم به شکل برگ خزان ز لرزه ناخن دست گره گشا ریزد

12 غبار شوق به خونابه امید سرشت دمی که خواست قضا طرح این بنا ریزد

13 شباب و زهد چه ناقدردانی هستی ست بلا به جان جوانان پارسا ریزد

14 به سجده بر در یار اوفتیم تا غالب خط جبین چو غبار از جبین ما ریزد