بالا بلایی قامت قیامت از فیض کاشانی غزل 190

1 بالا بلایی قامت قیامت شمشاد را کو این قد و قامت

2 در شام زلفت خورشید تابان پنهان در آن شب روز قیامت

3 چوگان شد آن زلف بر خال یعنی بردی ز خوبان گوی کرامت

4 زان غمزه گویم با چشم و ابرو سحری سراپا چشمی تمامت

5 آن دل که باشد در شام زلفت دیگر نخواهد صبح قیامت

6 شیرین‌لبانی شکردهانی آرام جانی ای جان غلامت

7 آیی بر من روح روانی برخیزی از جا شور قیامت

8 در جلوه آمد ای فیض آن یار بگذر ز مسجد بگذار امامت

9 بگذر ز محراب بنمود ابرو بگذارد آن را افراخت قامت