دریغ آن روزگار شادمانی از عبید زاکانی عشاق‌نامه 29

1 دوش اشکم سر به جیحون می‌کشید دل بدان زلفین شبگون می‌کشید

2 ناتوان شخص ضعیفم هر زمان اشک‌ریزان ناله را چون می‌کشید

1 شوریده کرد شیوهٔ آن نازنین مرا عشقش خلاص داد ز دنیا و دین مرا

2 غم همنشین من شد و من همنشین غم تا خود چها رسد ز چنین همنشین مرا

1 دگر برون شدنم زین دیار ممکن نیست دگر غریبیم از کوی یار ممکن نیست

2 مرا از آن لب شیرین و زلف عارض تو شکیب و طاقت و صبر و قرار ممکن نیست