حشمت محتشمان مایهٔ از ملک‌الشعرا بهار غزل 292

1 حشمت محتشمان مایهٔ مرگ فقراست داد ازین رسم فرومایه که در شهر شماست

2 یا رب این شهر چه شهر ست و چه خلقند این خلق که به هر رهگذری نعش غریبی پیداست

3 می‌شنیدم سحری طفل یتیمی می گفت‌: هر بلایی که به ما می‌رسد از این وزراست

4 خانهٔ «‌محتشم‌» آباد که از همت او شیون و غلغله در خانهٔ مسکین و گداست

5 از خدایش به حقیقت نرسد برگ مراد آنکه فارغ ز غم ومحنت مخلوق خداست

6 نوشداروی نصیحت چه دهد سود بهار به مریضی که به هر قاعده محکوم فناست