ای کرده همه جهان ز ناپاکان پاک از نیشابوری رباعی 121

1 عالم چو بوی عافیت شهریار یافت بشکفت پیش از آنکه نسیم بهار یافت

2 بر خلق شد خجسته و فرخنده روزگار زین عافیت که پادشه روزگار یافت

1 ماه است جام باده و شاه است آفتاب سیارگان سپاه و فلک مجلس شراب

2 بر دست شهریار نهادست جام می چون گوهر گداخته بر دست آفتاب

1 ای زلف و عارض تو به هم ابر و آفتاب با بوی مشک و رنگ بَقَم ابر و آفتاب

2 بایسته آفرید و بدیع آفریدگار هم زلف و عارض تو به ‌هم ابر و آفتاب