ای دوست! جهان دمی ست و آن دم از جلال عضد رباعی 4

1 چو سلطان فلک را بار بشکست مه من ماه را بازار بشکست

2 ز شادروان چو گل بیرون خرامید ز حسرت در دل گل خار بشکست

1 روز اوّل که به چشمت نظر افتاد مرا وای از چشم تو زان باده که در داد مرا

2 چشم مست تو چو بنیاد خرابی بنهاد دست جور تو برافکند ز بنیاد مرا

1 مدّعی در عشق او گر طعنه زد بر من چه باک طالبان دوست را از طعنه دشمن چه باک

2 دل سیاهی را که دارد جامه پاک از طعنه نیست لاله را از ده زبانی کردن سوسن چه باک