گله تا حشر اگر زیار کنم از سحاب اصفهانی غزل 248

1 ساقیا تا کی غم دوران گدازد تن مرا؟ ساغری تا وارهاند لحظه ای از من مرا

2 جان به این سختی برون هرگز نیاید از تنی می کشد بیرون مگر پیکان خویش از تن مرا

1 به کوی یار مرا جور آسمان نگذاشت گذاشت اینکه بمانم به کویش آن نگذاشت

2 فغان ز بیم خزان داشت بلبل و گلچین گلی بگلشن تا موسم خزان نگذاشت

1 در ره عشق اختیار از دست رفت پای ماند از کار و کار از دست رفت

2 در چمن دردا که ساقی تا قدح داد بر دستم بهار از دست رفت