همی نالم به دردا، از ملک‌الشعرا بهار غزل 278

1 همی نالم به دردا، همی گریم به زارا که ماندم دور و مهجور، من از یار و دیارا

2 الا ای باد شبگیر، ازین شخص زمین‌گیر ببر نام و خبر گیر، ز یار نامدارا

3 چو رفتم از خراسان‌، به دل گشتم هراسان شدم شخصی دگرسان‌، خروشان و نزارا

4 به ری در نام راندم‌، حقایق برفشاندم ولیکن دیر ماندم‌، شده زین‌روی خوارا

5 نجستم نام ازین شهر، فزودم وام از این شهر نبردم کام ازین شهر، به جز عیش مرارا

6 بدا محکوم قهرا، درآکنده به زهرا پلیدا شوم شهرا، ضعیفا شهریارا