درماند کسی که از ابوسعید ابوالخیر رباعی 395

1 بر فلک بر دو مرد پیشه ورند آن یکی درزی آن دگر جولاه

2 این ندوزد مگر قبای ملوک و آن نبافد مگر گلیم سیاه

1 تیری ز کمانخانه ابروی تو جست دل پرتو وصل را خیالی بر بست

2 خوشخوش زدلم گذشت و میگفت بناز ما پهلوی چون تویی نخواهیم نشست

1 از چهرهٔ عاشقانه‌ام زر بارد وز چشم ترم همیشه آذر بارد

2 در آتش عشق تو چنان بنشینم کز ابر محبتم سمندر بارد

1 گر خلق چنانکه من منم دانندم همچون سگ ز در بدر رانندم

2 ور زانکه درون برون بگردانندم مستوجب آنم که بسوزانندم

1 آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست بالای شبم کوته و پهنا تنگست

2 و آنشب که ترا با من مسکین جنگست شب کور و خروس گنک و پروین لنگست

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما