یاری آن است که زهر از قبلش از سعدی شیرازی غزل 1124

1 یاری آن است که زهر از قبلش نوش کنی نه چو رنجی رسدت یار فراموش کنی

2 هاون از یار جفا بیند و تسلیم شود تو چه یاری که چو دیگ از غم دل جوش کنی

3 علم از دوش بنه ور عسلی فرماید شرط آزادگی آن است که بر دوش کنی

4 راه دانا دگر و مذهب عاشق دگر است ای خردمند که عیب من مدهوش کنی

5 شاهد آن وقت بیاید که تو حاضر گردی مطرب آن گاه بگوید که تو خاموش کنی

6 سر تشنیع نداری طلب یار مکن مگست نیش زند چون طلب نوش کنی

7 پای در سلسله باید که همان لذت عشق در تو باشد که گرش دست در آغوش کنی

8 مرد باید که نظر بر ملخ و مور کند آن تأمل که تو در زلف و بناگوش کنی

9 تا چه شکلی تو در آیینه همان خواهی دید شاهد آیینهٔ توست ار نظر هوش کنی

10 سخن معرفت از حلقهٔ درویشان پرس سعدیا شاید از این حلقه که در گوش کنی