باز بالای تو ما را در از اوحدی مراغه‌ای غزل 170

1 باز بالای تو ما را در بلا خواهد نهاد دود زلفت آتشی در جان ما خواهد نهاد

2 دامنم پر خون دل گردد ز دست روزگار کان سزا در دامن هر ناسزا خواهد نهاد

3 از سر زلف دلاویز و لب شیرین تو آنکه بر گیرد دل خود در کجا خواهد نهاد؟

4 دست صبح از چین زلف عنبرآمیزت به لطف نافها در دامن باد صبا خواهد نهاد

5 چرخ را شرم آمدی کوکب نمایی با رخت گر بدانستی که: پروین درسها خواهد نهاد

6 گر سر زلف ترا دیگر جفایی در دلست گو: بیاور، کاوحدی تن در قضا خواهد نهاد