تبسمش به لب از شرم خشم از نظیری نیشابوری غزل 234

1 تبسمش به لب از شرم خشم و کین گردد کرشمه اش گره از ناز بر جبین گردد

2 کند به دیده شکرریز اشک تلخم را به خنده‌ای که ازو زهر انگبین گردد

3 ازو به قیمت آسایش ابد بخرم جراحتی که دلم یک نفس غمین گردد

4 چو باد از سر عالم به جهد برخیزم اگر دمی به من از مهر همنشین گردد

5 نه قبله دانم و نی کعبه، کافر عشقم چو سجده پیش بت آرم قبول دین گردد

6 گهی که جامه تقوی درند گوییدم که دست کیست؟ که پنهان در آستین گردد

7 سخن طرازی و دانش هنر «نظیری » نیست قبول دوست مگر ناله حزین گردد