هله از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2372

1 هله بحری شو و در رو مکن از دور نظاره که بود در تک دریا کف دریا به کناره

2 چو رخ شاه بدیدی برو از خانه چو بیذق رخ خورشید چو دیدی هله گم شو چو ستاره

3 چو بدان بنده نوازی شده‌ای پاک و نمازی همگان را تو صلا گو چو مؤذن ز مناره

4 تو در این ماه نظر کن که دلت روشن از او شد تو در این شاه نگه کن که رسیده‌ست سواره

5 نه بترسم نه بلرزم چو کشد خنجر عزت به خدا خنجر او را بدهم رشوت و پاره

6 کی بود آب که دارد به لطافت صفت او که دو صد چشمه برآرد ز دل مرمر و خاره

7 تو همه روز برقصی پی تتماج و حریره تو چه دانی هوس دل پی این بیت و حراره

8 چو بدیدم بر سیمش ز زر و سیم نفورم که نفور است نسیمش ز کف سیم شماره

9 تو از آن بار نداری که سبکسار چو بیدی تو از آن کار نداری که شدستی همه کاره

10 همه حجاج برفته حرم و کعبه بدیده تو شتر هم نخریده که شکسته‌ست مهاره

11 بنگر سوی حریفان که همه مست و خرابند تو خمش باش و چنان شو هله ای عربده باره