دل می برد دل ای هوشمندان
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 دل می برد دل ای هوشمندان آن عقد دندان آن لعل خندان
2 این با که گویم کآخر گرفتند تسبیحم از کف زناربندان
3 رحمی که بلبل تا چند بیند در دست گلچین گلهای خندان
4 تا چند ماند، کوتاه، دستم از دامن این بالا بلندان
5 بی درد آگه نبود زدردم دردم ندانند جز دردمندان
6 بس رهنوردان مانده بوادی رفته بمنزل رعنا سمندان
7 پژمرده شد چون در طرف گلشن خندان شود گل اما نه چندان
ادامه توضیحات شاعر