دل می برد دل ای هوشمندان از طبیب اصفهانی غزل 130

1 دل می برد دل ای هوشمندان آن عقد دندان آن لعل خندان

2 این با که گویم کآخر گرفتند تسبیحم از کف زناربندان

3 رحمی که بلبل تا چند بیند در دست گلچین گلهای خندان

4 تا چند ماند، کوتاه، دستم از دامن این بالا بلندان

5 بی درد آگه نبود زدردم دردم ندانند جز دردمندان

6 بس رهنوردان مانده بوادی رفته بمنزل رعنا سمندان

7 پژمرده شد چون در طرف گلشن خندان شود گل اما نه چندان