دلی کز بی‌خودی گرم سراغ از اسیر شهرستانی غزل 212

1 چنان زخوی تو هر کس به هر دیار گریخت که دشت در صدف و بحر در غبار گریخت

2 به دیده دشت غزال رمیده می آید مگر ز وحشت مجنون بیقرار گریخت

1 اندیشه کند قبله شکیبایی ما را آیینه کند آینه رسوایی ما را

2 تا عشق رمیدن کند از یاد نگاهی وحشت زخدا خواسته تنهایی ما را

1 خط بر سرهر حرف چو تقویم کشندت زان به که خطی بر سر تسلیم کشندت

2 ای خاک نشین رتبه ات از دولت خواری است مگذار که در پله تعظیم کشندت