بشنو ز گذشتگان ترا گر از واعظ قزوینی رباعی 37

1 عینک شود چو شیشه دل عقل پیر را بیند به یک قماش پلاس و حریر را

2 کشتی نشین فقر در این بحر فتنه خیز نیکو گرفته دامن موج حصیر را

1 نیست غمخوار چو لیلی، دل محزون مرا شانه بس پنجه آن خور سر مجنون مرا

2 کشته تیغ سمورند همه خود سازان ای نمد سخت خریدی تو از آن خون مرا

1 شاد از غیرت ندیدم خاطر ناشاد را جلوه تا در بر کشید آن قامت شمشاد را

2 خردسالی تیره روزم کرد کز تابندگی پنجه خورشید سازد سیلی استاد را